Wakacje przez cały rok

Wychodzę z hotelu Four Season i czekam na zamówionego Ubera. Niestety przez 15 minut nikt się nie zjawia, a moja godzina wykwaterowania w Kucie powoli mija. A niech stracę, dzwonię do kierowcy i mówię mu dokładnie gdzie czekam. Ten coś przebąkuje, że mam wziąć taksówkę. Lekko zdezorientowany zagaduję do człowieka, który akurat podjechał czy jedzie do Kuty. Ten mówi, że będzie się przemieszczał w tym kierunku i za 100 tysięcy mnie podrzuci. To o 30% mniej nawet niż zapłaciłem wcześniej Uberowi, więc bez zastanowienia wsiadam i całkiem sprawnie jedziemy po mój bagaż do Holiday Inn Express. (więcej…)

Kiedy obudziłem się zobaczyłem, że za oknem pada deszcz. Trochę mnie to zmartwiło, bowiem przy moich krótkich pobytach we wszystkich miejscach pogoda może znacząco pokrzyżować plany. Na szczęście, już w momencie wychodzenia na płytę lotniska opad ustawał. Nie więcej jak 5 minut później nie było śladu po nim. Do terminalu przejechaliśmy autobusem. Nie było praktycznie żadnej kolejki do kontroli paszportowej i już po chwili byłem w hali odlotów. Tutaj rzucili się na mnie taksówkarze z pytaniami dokąd jadę i oferując średnio 4x wyższą stawkę niż normalnie. Oczywiście nie ma tutaj mowy, żeby ktoś zgodził się włączyć taksometr. Odchodzę kawałek i próbuję zamówić Ubera, jak się okazuje pomimo 2 prób żaden nie dociera. Później dowiedziałem się, że wojna z Uberem na Bali trwa w najlepsze i są nawet wyznaczone miejsca skąd nie wolno zamawiać Ubera. Podobno przy wjazdach do hoteli są tabliczki z przekreślonym logiem tej firmy, co ma świadczyć, że tam kierowcy ci nie wjadą. (więcej…)

Historia powtarza się kolejnego dnia. Budzik nastawiony na 5 rano, a ja już budzę się 10 minut wcześniej. Jestem jeszcze niespakowany, więc układam wszystkie rzeczy w walizce i zjeżdżam windą do recepcji żeby oddać karty od pokoju. Autobus na lotnisko odjeżdża z Southern Cross Station, więc na pieszo mam około 5 km. Postanawiam wsiąść w tramwaj i podjechać kawałek. Wysiadam blisko centrum, tak że już pozostaje mi 1,5 km spaceru. Jest ciepło i pusto na chodnikach. Dokładnie o 6:30 odjeżdża Skybus, więc jestem 5 minut przed czasem. Ponownie skanowanie biletu i można wsiadać. (więcej…)

Melbourne to miejsce, które mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło w trakcie mojego wyjazdu na weekend do Australii, który opisałem tutaj. Miałem olbrzymią ochotę tutaj wrócić i ponownie poczuć klimat tego miasta. Od zawsze kojarzyło mi się ono z Gran Prix F1 czy turniejem tenisowym Australian Open. Po ostatniej wizycie dowiedziałem się, że to także wspaniała architektura, przyroda i niesamowicie życzliwi ludzie. Ponownie nie miałem zdefiniowanego planu zwiedzania. Po prostu ruszyłem na spacer w kierunku centrum miasta. A miałem kawałek, bowiem z mojego Pullman & Mercure Melbourne Albert Park do centrum pieszo było 5 kilometrów. Ale przy tak genialnej pogodzie to żadnej problem.

Już od początku spaceru byłem zmuszony do podnoszenia głowy do góry. To wszystko z uwagi na niesamowite wieżowce, które mają w sobie coś niezwykłego. Nie mamy tutaj tylko stalowych czy szklanych ścian, ale bardzo wymyślne kształty i łączenia.

Po drodze mojego spaceru mijam m.in. Melbourne Cricket Ground,, czyli stadion, który jest w stanie pomieścić 100 widzów. Odbywają się tu wydarzenia sportowe, jak i kulturalne. W 1956 roku odbyły się w tym miejscu Igrzyska Olimpijskie.

Przekraczam bramy Royal Botanical Garden. Do tej pory byłem w naprawdę wielu parkach i ogrodach, ale ten zrobił na mnie doskonałe wrażenie. Jest ogromny i przepiękny. Dawno nie widziałem tak zadbanego parku. Można tutaj spotkać turystów (głównie Azjatów), jak i mieszkańców Melbourne.  Aż się dziwię, że nie byłem tutaj ostatnim razem. Gdybym mógł to spędziłbym tu nawet kilka godzin. Nie mam, więc idę dalej :).

Po drodze przechodzę przez Fitzroy Gardens, czyli kolejny park, gdzie znajduje się domek kapitana Cooka. Idę dalej aż natrafiam na Royal Exhibition Building wraz z Ogrodami Carlton. Jest to pierwsze dzieło ludzkich rąk w Australii, które zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Unesco. W tym miejscu zaczyna się nieco psuć pogoda – robi się wietrznie, ale słońce nadal się przebija.

Kiedy jest już po godzinie 17 zatrzymuję się w Hungry Jacks, gdzie zamawiam fast fooda. Niedaleko mijam Chinatown, gdzie słyszałem o wielu pysznych i niedrogich restauracjach. Nie decyduję się na wejście i idę dalej. Na wprost mnie idzie jakiś wielki protest Hindusów. Coś wykrzykują, a asekuruje ich policja. W związku z tym skręcam w pierwszą uliczkę w lewo.

Na koniec spaceru docieram pod Flinders Street Station, czyli lokalny dworzec. Wygląda pocztówkowo. Jego architektura zachwyca mnie od pierwszego wejrzenia. Stał się dla mnie pewnym symbolem tego miasta i nie potrafię przejść obok niego obojętnie. Tuż obok mamy Federation Square, czyli miejsce które swego czasu dzieliło mieszkańców Melbourne. Teraz jest to miejsce spotkań. Z jednej strony mamy rzekę, z drugiej galerie sztuki, a z trzeciej wspomniany dworzec. Tutaj dostępne jest cały czas darmowe i szybkie WiFi. Łapię łączność ze światem, siadam na murku i dzwonię przekazać najbliższym, że mimo że jestem tutaj sam, to otaczający mnie ludzie i widoki pozwalają mi na częsty uśmiech. W tym miejscu dostępna jest także informacja turystyczna. Tym razem nie odwiedzam jej. Podobno w tym miejscu odbywa się w listopadzie festiwal polski.

Cały czas wyczekuję zachodu słońca, który ma mieć miejsce o godzinie 19:50. W związku z tym schodzę w pobliże rzeki Yarra i spaceruję wzdłuż jej. Tutaj, na trawnikach zasiadają dziesiątki młodych ludzi i piją piwo w butelkach. Z drugiej strony znajdują się liczne restauracje i bary, gdzie tysiące ludzi postanowiło spędzić dzisiejsze popołudnie i wieczór. Jedzą, piją i rozmawiają. Wszyscy wyglądają na szczęśliwych. Klimat jest niesamowity. Tego wieczoru wiatr w Melbourne jest niesamowity. Wieje tak mocno, że kiedy robię fotkę smartfonem trzymając go dwoma palcami nagle zwiewa mi go. Ten leci jakieś 5 metrów dalej i oczywiście odpada klapka na baterię i sama bateria. Telefon na szczęście po złożeniu działa nienagannie.

Wracając już do hotelu zahaczam o Shrine of Remembrance, czyli słynną piramidę. Jest to nic innego jak Świątynia Pamięci, którą zbudowano na cześć żołnierzom, którzy polegli w trakcie obu wojen światowych. Pomnik robi niesamowite wrażenie. Szkoda, że nie dotarłem tutaj za dnia, ale jest on dobrze oświetlony. Podobno w środku znajduje się darmowe muzeum. Z uwagi, że położony jest on wysoko to z drugiej strony możemy obserwować panoramę miasta.

Chciałbym również zauważyć, że w Melbourne działa darmowy tramwaj, którym można zwiedzać centrum miasta. Ja jednak przy takiej pogodzie wolałem spacer, dzięki czemu w każdym miejscu mogłem spędzić tyle czasu ile potrzebowałem. Jak widzicie Melbourne można zwiedzić praktycznie za darmo i z uwagi, że jest to bardzo atrakcyjne miasto, to nie powinien nikt być zawiedziony. Kolejnym razem zapewne zdecyduję się wjechać na Skydeck w Eureka Tower, gdzie jest punkt widokowy na miasto.

Po dotarciu do hotelu szybkim krokiem skierowałem się w stronę basenu, żeby trochę się zrelaksować. Na koniec udałem się do baru, gdzie wypiłem piwo rodem z Melbourne i poszedłem spać. Snu zostało mi tylko 4,5 godziny, bowiem budzik nastawiony na 5 rano, a kolejny lot, tym razem do Perth cztery godziny później.

Do tej pory zawsze na lotnisku w Los Angeles korzystałem z poczekali KAL, do której wstęp jest możliwy z kartą Priority Pass. Tym razem otrzymałem zaproszenie do lounge OneWorld. Przed wejściem pani z obsługi zeskanowała mój bilet i wskazała wejście. Trzeba przyznać, że salonik robi wrażenie. Jest rzeczywiście bardzo duży, nowocześnie urządzony i dobrze wyposażony. Zdecydowanie lepszy od wspomnianego wcześniej saloniku Korean Airlines. Mamy tutaj kilka stref wypoczynkowych, miejsca do pracy, stolik do spożycia posiłków oraz bufet z potrawami na ciepło i na zimno. Oprócz tego jest duży bar, w którym możemy zamawiać mocniejsze alkohole oraz korzystać z samoobsługowego serwisu win (białe, czerwone i różowe, po kilka rodzajów). I teraz najśmieszniejsze – kiedy poszedłem po kieliszek zostałem poproszony o pokazanie swojego dokumentu tożsamości. Ostatnio proszono mnie o dowód osobisty jakieś 8 lat temu, więc było to dla mnie bardzo zabawne, ale wcale nie było mi z tym źle 😉 W trakcie mojego pobytu tutaj leciał akurat mecz w Baseball, którym co najmniej połowa gości niesamowicie się emocjonowała. Obsługa także nie pozostawała obojętna temu wydarzeniu. (więcej…)

Po opuszczeniu parku narodowego Drzew Jozuego udałem się do miasteczka Rancho Mirage, gdzie miałem zarezerwowany nocleg. Po drodze jak już Wam wspomniałem modliłem się o stację benzynową i moje życzenie zostało wysłuchane. Zatankowałem do pełna i już pewien swego ruszyłem w kierunku Holiday Inn Express & Suites Rancho Mirage. (więcej…)

Kiedy wyszedłem na zewnątrz lotniska w Los Angeles od razu poczułem, że to był dobry kierunek. Słońce uderzyło w moją twarz, a lekki wiaterek przypomniał mi jak w Polsce jest wiosną. Skierowałem się w lewą stronę, gdzie był znak na shuttle busy z wypożyczalni samochodowych. Podjeżdżały wszystkie firmy, poza tą, na którą ja czekałem. Po dobrych 20 minutach zjawił się autobus ze starszym już kierowcą, który pomagał klientom pakować walizki na półki w środku pojazdu. Wpierw pojechaliśmy do wypożyczalni Thrifty, a następnie do Dollar, gdzie miałem zrobioną rezerwację… Rzeczywiście miałem, ale nie mam. Po odstaniu 30 minut w kolejce dowiedziałem się, że została ona anulowana z niewiadomych przyczyn i mogę zrobić ją ponownie, ale to już przy innym stanowisku, które jest samoobsługowe. Eh, poddenerwowany ruszyłem do czegoś na wzór budki telefonicznej. Podniosłem słuchawkę, a na ekranie pojawiła się konsultantka, która przyjęła moją rezerwację. Zaakceptowała moją kartę kredytową i poprosiła o pokazanie do kamery prawa jazdy. Okazało się, że jeżeli nie jest międzynarodowe to jednak muszę zrobić rezerwację tam, gdzie byłem przed chwilą. Nosz kurcze! Znowu kolejka… Tutaj dowiaduję się jednak, że cena wynajmu będzie prawie 2x wyższa niż miałem poprzednio, bowiem takie są stawki bezpośrednio w wypożyczalni. Rezygnuję. Wychodzę. (więcej…)

Po przemiłym pobycie w saloniku klasy pierwszej zostałem przewieziony samochodem pod rękaw, gdzie czekał na mnie Airbus A380-800 linii Lufthansa. Na pokładzie zostałem przywitany przez trzy osoby z obsługi. Szefa pokładu i dwie stewardessy, które w czasie rejsu obsługiwały pierwszą klasę. Po chwili podano kieliszek szampana i przekąskę w postaci krewetki w gęstym sosie. W między czasie rozdano menu z daniami do wyboru oraz kartę win. (więcej…)