Wakacje przez cały rok

Jest godzina 11 przed południem, a mój kolejny lot (cały czas na jednej rezerwacji od Guam) mam o 20:50, więc sporo czasu na zwiedzanie Brisbane. Wpierw muszę kilka spraw ogarnąć na komputerze, więc schodzi mi godzinka i idę na pociąg do centrum miasta. Bilet w dwie strony kosztuje 35 AUD i można płacić kartą lub gotówką. Ponownie Revolut nie zawodzi, a ja po 20 minutach jestem już na stacji centralnej i ruszam na spacer po Brisbane, gdzie byłem już kilka lat temu 2 dni.

Brisbane wita mnie pięknym, błękitnym niebem i słońcem. Niestety tylko przez chwilę, bo później słońce chowa się za gęstymi chmurami i tak jest do końca, a nawet pada deszcz. Nie przejmuję się tym jednak specjalnie i ruszam na zwiedzanie tego, trzeciego co do wielkości miasta w Australii. Widać, że życie toczy się tutaj dosyć powoli i mieszkańcy niespecjalnie spieszą się gdziekolwiek. 

Na początku kieruję się zobaczyć katedrę świętego Szczepana, która jest blisko stacji metra, gdzie wysiadłem. Zbudowana na przełomie XIX i XX wieku, czyli jest stylu neogotyckim. Następnie zbliżam się do wybrzeża. W oddali widzę Story Bridge, który jest mniejszą wersją Harbor Bridge (tego w Sydney), który odwiedzę za kilka dni. Również na ten można się wspinać i robią to śmiałkowie o wschodzie i zachodzie słońca. 
Robię bardzo długi spacer specjalnie postawioną na rzece kładką, gdzie można spotkać liczne rodziny z dziećmi, a także sporo rowerzystów. Wtedy też sprawdzam mapę i okazuje się, że jedyna opcja, żeby dostać się stąd do centrum to albo zawrócić (robiąc tę samą drogę 2 razy, lub przepłynąć promem na drugą stronę). Hmm, żadna z nich nie podoba mi się specjalnie, więc zaczynam rozglądać się za… opcją wypożyczenia rowerów. Niestety pierwsza, którą spotykam i dokonuję rejestracji pomimo, że ma jeden rower na stanie, to pokazuje, że brak opcji wypożyczenia. W takim razie idę dalej, w nadziei, że coś znajdę. Już powoli odczuwam zmęczenie, bo tym razem poszedłem wraz z plecakiem na zwiedzanie, zamiast zostawić go w przechowalni (jeżeli takowa w ogóle jest na lotnisku, bo nie sprawdziłem). 

Ostatecznie znajduję punkt wypożyczenia rowerów, gdzie jest ich dostatek. Pierwsze 30 minut kosztuje 2 AUD, kolejne także, a później już nieco drożej. Ruszam w stronę najbardziej turystyczno-rozrywkowej części miasta, która jest nad rzeką. Po drugiej stronie można podziwiać biznesową dzielnicę CBD z licznymi biurowcami, które tworzą niezły widok. Dla rowerów i spacerujących jest specjalna ścieżka, gdzie możemy obserwować płynące po rzece miejskie promy City Cats. Pieszo można także wybrać kwiecisty tunel, który zahaczam w drodze powrotnej. 

W centrum miasta stworzono sztuczną lagunę czy też baseny nad rzeką. Wygląda to fantastycznie – po prostu tropiki w środku miasta. Woda jest przejrzysta, plaża ma świetny piasek, do tego palmy i wokół wieżowce. To dobre rozwiązanie dla mieszkańców, ponieważ nad ocean jest kawałek, a samo miasto leży nad rzeką. Ludzie robią sobie tutaj pikniki, ale nie tylko bowiem innymi popularnymi do tego miejscami są Kangaroo Point czy ogrody botaniczne. 

Wzdłuż wspomnianej ścieżki rowerowo-pieszej znajdziemy liczne trawiaste pagórki, gdzie mieszkańcy odpoczywają. Ciekawostką jest Epicurious Garden, czyli ogródek z różnymi ziołami i przyprawami. Znajdziemy tam także owoce typu guawa czy awokado. Tutaj jednak z uwagi na posiadanie roweru nie wstępuję, jadę dalej, gdzie liczba ludzi się mniejsza i nie trzeba co chwilę hamować i ich wymijać. 

Dojeżdżam do jednego z punktów z rowerami i zostawiam swój pojazd. Całkowita opłata to kilka AUD, czyli całkiem fajnie. Idę zobaczyć ogrody botaniczne, które są umiejscowione obok kampusu Queensland University of Technology. Przez to właśnie w Botanic Garden można spotkać tak wielu studentów. A jest tam co podziwiać, bo liczne fontanny, rzeźby, oczka wodne, sadzawki, a także 23 gatunki bambusa. Poza tym warto jednak pamiętać, że Brisbane to bardzo spokojne miasto – tutaj wszelkie kawiarnie zamykane są około godziny 17, a większość barów jest maksymalnie otwarta do 22. 

Wracam na stację Central, łapię WiFi w MCDonaldzie i czekam 30 minut na kolejny pociąg na lotnisko (akurat odjechał minutę temu). Tutaj bramkę otwiera mi obsługa, bo mam tylko wydrukowany bilet, który wygląda jak paragon. Zaufanie jest na tyle duże, że tylko widzą, że mam go w ręce i już przepuszczają dalej. Nie ma żadnej kontroli, jakby można się tego spodziewać. Po kolejnych 20 minutach jestem już na lotnisku, gdzie wykorzystuję kartę Priority Pass do zjedzenia kolacji w restauracji w strefie landside. Karta ta pozwala na dowolne zamówienia z menu w cenie do 36 AUD. Rewelacyjna opcja. Po przejściu kontroli paszportowej idę poczekać godzinę do saloniku Premium Plaza, gdzie próbuję jeszcze jednej z zup, które można zamówić. 

Poza tym mam szczęście, bo nie wziąłem ze sobą przejściówek australijskich, a mój laptop jest rozładowany i tu z pomocą przychodzi mi sympatyczna pani z poczekalni, która ma ich cały karton 😀 Teraz lecę do Numei, czyli stolicy Nowej Kaledonii. Spędzę tam jedną noc przed kolejnym lotem. Mój rejs wykonuje linia Aircalin samolotem Airbus A320-200. Trzeba przyznać, że jak na 2 godzinny lot to podano bardzo obfity posiłek, którego się w ogóle nie spodziewałem. Po dotarciu na miejsce idę do informacji zapytać jak dostać się do centrum, gdzie tym razem zarezerwowałem pokój przez Airbnb. 

Hmm, okazuje się, że jest tylko jedna opcja – shuttle bus. Jego cena? 100 złotych… I tutaj ujawnia się ciemna strona Nowej Kaledonii. Jest niesamowicie drogo, chociaż ta trasa to ok. 50 km, które pokonuje się w 40 minut. Mimo wszystko jestem lekko zszokowany, ale nie mam wyboru. Płacę, po czym oddaję bagaż i jest zaproszony do specjalnej poczekalni, gdzie oczekuję ok. 15 minut na resztę pasażerów. Plusem jest to, że kierowca dowozi mnie dokładnie pod drzwi mojego hosta, którym jest sympatyczna francuska. Jest już po 1 w nocy, więc szybka kąpiel i do spania.

Idę ponownie pieszo na lotnisko, ponieważ o 15:25 mam lot do Taipei. To taki składak zarezerwowany za 12500 mil Flying Blue, który docelowo pozwoli mi wylądować w Nowej Kaledonii i spędzić cały dzień w Brisbane. Ogólnie doskonały sposób spożytkowania punktów. Szkoda tylko, że klasa biznes była trzykrotnie droższa, a aż tyle mil nie miałem, tym bardziej, że kolejne 12500 potrzebowałem na powrót. 

W południe jest gorąco przez co mój spacer okazuje się nieco męczący. Ruch na drodze jest także zdecydowanie większy niż rano. Po około godzinie docieram na lotnisko i od razu idę do stanowiska check in, gdzie otrzymuję swój bilet do Taipei oraz drugi do Brisbane. Czasu już nie mam dużo, więc szybkim krokiem idę do kontroli paszportowej i dalej do saloniku, który akurat jest otwarty między 13-15 i można wejść do niego na kartę Priority Pass. Niestety mam dosyć pilną sprawę do zrobienia na komputerze, a jeszcze WiFi działa fatalnie, więc praktycznie nic nie jem, wypijam jakiś sok i biegnę na boarding, który rozpoczął się 10 minut temu, a bramka jest dokładnie na drugim końcu lotniska.

Docieram do gate’u kiedy już wszyscy są w samolocie, ale jeszcze czasu do odlotu sporo. Wnętrze samolotu już dosyć leciwe, brak indywidualnego systemu rozrywki (tylko monitorki nad głowami), ale poza tym same pozytywy. Lot przebiegał prawidłowo, w jego trakcie podano obiad na którym wybrałem kurczaka z makaronem. Do tego był kawałek jakiegoś ciasta, którego nie zjadałem i owoce. Na pozostałe 2 godziny lotu poszedłem spać, a tuż przed lądowaniem w Taipei siedziałem przyklejony do okna licząc na jakieś fajne widoki, ale niestety podejście było od mniej atrakcyjnej strony. Niemniej cieszyłem się, że lądujemy tylko z 15 minutowym opóźnieniem, ponieważ to daje mi 6 godzin na miejscu, które wykorzystam na dojazd do centrum i spacer tam.

W kolejnym wpisie pokażę Wam kilka zdjęć ze stolicy Tajwanu, w której byłem w zeszłym roku dosyć długo, więc czułem dużą łatwość w poruszaniu się oraz z lotu do Brisbane, a także już z samej Australii.Szybka pieczątka do paszportu, nie szukam nawet przechowalni bagażu i biegnę na pociąg do miasta. Po drodze tylko wypłacam za pomocą Revoluta trochę pieniędzy z bankomatu (swoją drogą Revolut podczas całej tej podróży jeszcze mnie nie zawiódł!). Pociąg do centrum jedzie około 40 minut i zatrzymuje się na kilku stacjach. Możliwy jest także przejazd ekspresem w tej samej cenie (wychodzi około 16 złotych w jedną stronę), co robię podczas powrotu. 

Dojeżdżam do stacji Taipei Central, skąd ruszam na szybką przechadzkę po uliczkach miasta. Pierwszym ważniejszym punktem, który odhaczam jest North Gate. Później kieruję się do Pałacu Prezydenckiego, a w oddali podziwiam ponad 500-metrówą Taipei 101. Nie wiem, czy wiecie, ale winda w tym drapaczu chmur jest w księdze rekordów Guniessa jako najszybsza na świecie – 1 km w ciągu 1 minuty. Wchodzę także do Parku Pokoju (2-28), gdzie znajduje się monument upamiętniający masakrę z 28 lutego 1947 roku. Miejsce to jest popularnym miejscem wśród praktykujących tai chi czy seniorów grających tutaj w madżonga. Znajduje się w nim kilka świątynek i pawilonów, fontann i oczek wodnych. Ogólnie przyjemne miejsce, chociaż lepiej prezentuje się w dzień. Tak też robię kółko i wracam pod budynek dworca. Jadę z powrotem na lotnisko, GPS pokazuje 7 km pokonane pieszo.

Tajpej na początku pewnie nikogo nie zachwyci, ale jak pobędzie się tu dłużej to trudno je opuścić i coś o tym wiem. Tęskni się za ulicznym jedzeniem, dobrą herbatą i niskimi cenami. Widać, że Tajwan odciął się od zwierzchności Chin i jest zupełnie inny, chociaż nadal wszystkie państwa tego nie uznają. 

Na lotnisku nie ma kolejek, więc wszelkie odprawy przechodzę szybko i udaję się do saloniku Premium Plaza, gdzie jem kolację. Kolejny raz ta sieć miło mnie zaskakuje – wybór jedzenia bardzo przyzwoity, można zamówić kilka rzeczy z menu. Może nie są to tak smaczne potrawy jak np. w poczekalniach Cathaya, ale nie narzekałbym, gdyby takie były np. w Polsce?. Wychodzę zdecydowanie najedzony i kieruję się do bramki na rejs do Brisbane, który jest punktualnie o czasie. Oczywiście idę spać i budzę się rano na śniadanie. Można wybrać coś ala omlet lub makaron z jakimś mięsem (danie typowo wschodnie), więc próbuję to drugie i nie jest najgorsze. Lądowanie w Australii zgodnie z rozkładem i trzeba przyznać, że to jedno z lepszych lądowań, jakich doświadczyłem w swoim życiu. Po prostu idealne, płynne, bez żadnego uderzenia. Jakbym spał to na pewno bym się nie obudził. 

Jest godzina 11 przed południem, a mój kolejny lot (cały czas na jednej rezerwacji od Guam) mam o 20:50, więc sporo czasu na zwiedzanie Brisbane. Wpierw muszę kilka spraw ogarnąć na komputerze, więc schodzi mi godzinka i idę na pociąg do centrum miasta. Bilet w dwie strony kosztuje 35 AUD i można płacić kartą lub gotówką. Ponownie Revolut nie zawodzi, a ja po 20 minutach jestem już na stacji centralnej i ruszam na spacer po Brisbane, gdzie byłem już kilka lat temu 2 dni. 

Jak wspomnieliśmy w ostatnim wpisie lot do Dubaju nie był opóźniony. Parę minut po starcie rozdano nam mokre ręczniki, które zwiastowały podanie kolacji. Warto nadmienić, że na locie na trasie DUB-DXB, który trwał tym razem około 7 godzin pasażerowie klasy ekonomicznej otrzymują słuchawki, koce i poduszki. Nie ma jednak skarpetek, pasty do zębów i opaski na oczy. Te dodatki dostaliśmy dopiero podczas kolejnego lotu.

(więcej…)

Na lotnisko Gold Coast przylecieliśmy zgodnie z planem tuż przed 8:00. Wyjście z samolotu schodami i pieszo do terminalu. Obsługa bardzo pilnuje, żeby nie robić żadnych zdjęć na płycie lotniska. Nie wiem czemu? Czekamy do kontroli paszportowej i wizowej około 45 minut w długiej kolejce. Akurat przyleciały też inne samoloty, w tym szerokokadłubowy Air Asia. Po trzech pytaniach dotyczących naszego przyjazdu możemy przejść dalej. Teraz jesteśmy zapytani czy mamy jakieś jedzenie. Jeżeli tak to trzeba wyrzucić. Wyrzucamy sporo kanapek z plecaka i idziemy dalej. Jesteśmy skierowani do przejścia numer 3, gdzie nasz bagaż jest prześwietlony, a później wszystko z niego zostaje wyjęte. Okazuje się, że zostały jeszcze dwie małe kanapki w folii. Osoba nas sprawdzająca wygląda na złą. Wypomina nam, że nie zdeklarowaliśmy tego na kartach imigracyjnych, które wypełnialiśmy w samolocie. Kanapki, jak i zupki chińskie zostają zważone. Nie czepia się nikt do dwóch czekolad, które również są w plecaku. Jestem poproszony na bok, gdzie spisywane są moje dane. Na szczęście koniec końców dostaję tylko kartkę informującą o złożeniu fałszywej deklaracji i jednak braku nałożenia na mnie kary. Co ciekawe widzieliśmy Azjatę za nami, który miał dosłownie całą walizkę jedzenia. Jego kontrola trwała dłużej i nie wiemy jak się skończyła. Pan kontrolujący życzy nam dobrej zabawy i wskazuje drzwi do wyjścia z lotniska. Jesteśmy w Australii. (więcej…)